امام علی علیه‌السلام:
الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ، أَوْسَعُ شَيْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْءٍ نَفْساً، يَكْرَهُ الرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ السُّمْعَةَ، طَوِيلٌ غَمُّهُ، بَعِيدٌ هَمُّهُ، كَثِيرٌ صَمْتُهُ، مَشْغُولٌ وَقْتُهُ، شَكُورٌ، صَبُورٌ، مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ، ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ، سَهْلُ الْخَلِيقَةِ، لَيِّنُ الْعَرِيكَةِ، نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ[1]

🔸️انسان باايمان🔸️
شادى‌اش در چهره و
اندوهش در درون قلب اوست،
سينه‌اش از هرچيز، گشاده‌تر و
هوس‌هاى نفسانى‌اش از هرچيز خوارتر (و تسليم‌تر) است،
از برترى جويى بيزار و
از رياكارى متنفر است،
اندوهش طولانى و
همتش بلند،
سكوتش بسيار و
تمام وقتش مشغول است،
شكرگزار و
صبور،
بسيار ژرف انديش است و
دست حاجت به سوى كسى دراز نمى‌كند،
طبيعتش آسان (و سختگيرى در كار او نيست) و
برخوردش با ديگران توأم با نرمش است،
دلش از سنگ خارا (در برابر حوادث سخت و دشمنان خطرناك) محكمتر و سخت‌تر و
(در پيشگاه خدا) از بَرده تسليم‌تر است.

 

 

[1]:نهج البلاغه، حکمت ۳۳۳