«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
اَلله اَلله فی الأَیتامِ! فلا تَغُبّوا اَفواهَهُم و لایَضیعُوا بِحضَرِتَكُم.
از خدا بترسید و دربارة ایتام، خدا را شاهد و ناظر بگیرید! مبادا آن‌ها گاهی سیر و گاهی گرسنه بمانند و در جمع شما حقّشان ضایع و پایمال گردد.[1]
«مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
مِنْ أفضَلِ البِرِّبِرُّ الأَیتامِ.
یكی از والاترین مراتب نیكوكاری لطف و اِحسان نسبت به یتیمان است.[2]
[1]:نهج‌البلاغه،(وصیت)نامه ص ٤٧
[2]:فهرست غرر، ص ٤٣١